ΠΙΝΔΟΣ
Των προγόνων βλαστοί, μ' ατσαλένια κορμιά
του πολέμου περνώντας τη φρίκη
της καρδιάς μας τη φλόγα τη φέραμε
μια, ως εκεί, που μας πρόσμενε η Νίκη.
Με τη λόγχη χαράξαμε αδρό στα βουνά
- τ' όνομά μας γαλάζιο λουλούδι -
να το πάρη ως τα πέρατα ο θρύλος ξανά,
στους λαούς να το κάνη τραγούδι.
Προσταγή στη φυλή μας, σα νόμος βαρειά,
το παλιό ν' αναστήσουμε θάμα.
Νάναι αιώνια σε τούτη τη γη η Λευτεριά
κάποιας μοίρας ορίζει το τάμα.
Μάννα Ελλάδα, δική σου μια σάλπιγγα ηχεί,
λες κι ακόμα στης Πίνδου μια κώχη
στους λαούς να θυμίζης γεμάτο ψυχή,
το τρανό που ξεστόμισες "Όχι".
του πολέμου περνώντας τη φρίκη
της καρδιάς μας τη φλόγα τη φέραμε
μια, ως εκεί, που μας πρόσμενε η Νίκη.
Με τη λόγχη χαράξαμε αδρό στα βουνά
- τ' όνομά μας γαλάζιο λουλούδι -
να το πάρη ως τα πέρατα ο θρύλος ξανά,
στους λαούς να το κάνη τραγούδι.
Προσταγή στη φυλή μας, σα νόμος βαρειά,
το παλιό ν' αναστήσουμε θάμα.
Νάναι αιώνια σε τούτη τη γη η Λευτεριά
κάποιας μοίρας ορίζει το τάμα.
Μάννα Ελλάδα, δική σου μια σάλπιγγα ηχεί,
λες κι ακόμα στης Πίνδου μια κώχη
στους λαούς να θυμίζης γεμάτο ψυχή,
το τρανό που ξεστόμισες "Όχι".