Κάθε δίλημμα σήμερα του τύπου «Ορθοδοξία ή Ελληνισμός» είναι όχι μόνο πλαστό, αλλά και εθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση επιστροφής στην ατέλειά μας, στην παλαιά αγωνιώδη αναζήτησή μας. Ενώ για τον Ελληνισμό , που διασώζει την αυτοσυνειδησία του, το ζητούμενο ευρέθη. Είναι η Ορθοδοξία.
«Είδομεν το φως το αληθινόν ... εύρομεν πίστη αληθή! Εύρομεν την αλήθειαν». Κάθε αποδέσμευση του Ελληνισμού από την Ορθοδοξία δεν συνιστά μόνο τραγικό διαμελισμό της υπάρξεώς μας, αλλά και καθαρό παραλογισμό, αφού η τυχόν επιστροφή στον αυθεντικό κλασσικό Ελληνισμό, θα καταλήξει οπωσδήποτε στη γνήσια εκείνη αναζήτηση, που οδήγησε στην ένωσή του με την Ορθοδοξία.
Έξω από την αναζήτηση αυτή έμεινε, όπως ελέχθη, ο παγανισμός και ο διονυσιακός αισθησιασμός του Γραικύλου. Γι' αυτό όπου χάνεται η Ορθοδοξία, χάνεται και ο Ελληνισμός! Ιδού γιατί κάθε παρόμοια επιδίωξη συνιστά οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο. Γιατί μετέχει στο «συντηρητισμό» των αιρέσεων, των «ελληνιστικών λήρων» κατά τον Μέγα Φώτιο. Το τραγικότερο όμως, συνιστά, ιδιαίτερα σήμερα, απώλεια κάθε δυνάμεως αυτοπροστασίας, με απόληξη τον ραγιαδισμό και την υποδούλωση. Το μόνο που έχει να προσφέρει ο σημερινός Ελληνισμός στον κόσμο είναι η Ορθόδοξη παράδοσή του. Τόσο λίγο όμως γίνεται αυτό συνείδηση σε πολλούς, ώστε σε στιγμές αυτοκριτικής να ανακαλείς στη μνήμη σου ένα λόγο του μικρασιάτη ποιητή μας Γ.Σεφέρη, που γράφηκε μεν στα 1936, αλλά παραμένει επίκαιρος και σήμερα: «Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα, που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης, με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό». Η επανεύρεση συνεπώς στην δύστροπη εποχή μας του πατερικού προτύπου, όπως το ενσάρκωσε και διέσωσε ο Μ. Φώτιος, είναι ένας αληθινός καταιγισμός ελπίδας.
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός
Καθηγητής Πανεπιστημιου.
Καθηγητής Πανεπιστημιου.
